O toque da alba

Da catedral campana
grave, triste e sonora,
cando ó raiar do día
o toque da alba tocas,
no espazo silencioso
soando melancólica,
as túas badaladas
non sei que espertares me recordan.

Foron algúns tan puros
coma o fulgor da aurora,
outros cal a esperanza
que o namorado soña;
e á derradeira inquedos,
mitá luz, mitá sombras,
mitá un pracer sen nome,
e mitá unha sorpresa aterradora-

Ai! que os anos correron
e pasaron auroras,
e menguaron os días,
e medraron as congoxas,
e cando agora,
o toque da alba tocas,
sinto que se desprenden
dos meus ollos bagullas silenciosas.

Que xorda e tristemente,
que pavorosa soas
no meu esperto oído´
mensaxeira da aurora,
cando ó romper o día
pausadamente tocas!
Onde van aqueles
espertares de ditas e de glorias?

Pasaron para sempre!
Mais ti, grave e sonora,
ai! ó romper o día,
coa túa voz melancólica
vés decote a lembrarnos
cada nacente aurora;
e parece que a morto
por eles e por min a un tempo dobras-

Da catedral campana,
tan grave e tan sonora
por que a tocar volviches
á alba candorosa
desque eu houben de oírte
en bagullas envolta?
Mais ben pronto..., ben pronto, os meus oídos
nin te oirán na tarde nin na aurora.

Follas Novas, libro II, Do íntimo.