Selección de imaxes para o campo semántico das flores. Hai problemas coa flor do toxo, que é amarela e tamén se chama chorima ou alecrín. As violetas tampouco están ben representadas. Polo demáis a calidade do vídeo é excelente.
xoves, 25 de febreiro de 2010
mércores, 24 de febreiro de 2010
poema em imaxes 6 Madrigal á cidade de Santiago
Este é o 1º dos seis poemas galegos de Federico García Lorca
Chove en Santiago
meu doce amor.
Camelia branca do ar
brilla entebrecida ao sol.
Chove en Santiago
na noite escura.
Herbas de prata e de soño
cobren a baleira lúa.
Olla a choiva pola rúa
laios de pedra e cristal-
Olla o vento esvaído
sombra e cinza do teu mar.
Sombra e cinza do teu mar
Santiago, lonxe do sol.
Auga da mañá anterga
trema no meu corazón
luns, 22 de febreiro de 2010
xoves, 18 de febreiro de 2010
martes, 9 de febreiro de 2010
Monólogo viaxeiro
Na compaña do silencio
#-Hola, chámome Clara.
Foi todo o que puido dicir antes de embarcarse na aventura de ir na viaxe.
Con cada paso que daba en dirección ó bus sentía que as pernas lle tremían e se non se concentraba o suficiente en respirar non tardaría moito en rematar no chan.
Ia un día frío e húmido, un deses días que vai tanto frío que fai que as extremidades respondan torpemente facéndote quedar coma unha inútil ante os demais, e tan húmido que o tacto de todo canto che rodea resulta lixeiramente raro e molesto.
Despois de bater numerosas veces cos seus propios pés ante as burlonas miradas dos seus “compañeiros”, conseguiu chegar a un asento no fondo. Dado que tiña o seu fiel MP4, polo menos daría a imaxe de estar ocupada en algo e ninguén sentiría a necesidade de falarlle polo feito de ser a rapaza nova a que hai que interrogar ata a saciedade ou falarlle por compaixón, xa que sabe por experiencia que a maioría destas conversacións forzadas rematan por ser embarazosas e frustrantes.
A viaxe transcorreu sen incidentes, excepto polo feito da incomodidade que a invadiu no momento no que Daniel sen ton nin son sentou ao seu carón.
Pero en lugar dunha conversa, o que saíu de Daniel foi un enorme sorriso e o día tomou un xiro positivamente inesperado.
KremiK
Foi todo o que puido dicir antes de embarcarse na aventura de ir na viaxe.
Con cada paso que daba en dirección ó bus sentía que as pernas lle tremían e se non se concentraba o suficiente en respirar non tardaría moito en rematar no chan.
Ia un día frío e húmido, un deses días que vai tanto frío que fai que as extremidades respondan torpemente facéndote quedar coma unha inútil ante os demais, e tan húmido que o tacto de todo canto che rodea resulta lixeiramente raro e molesto.
Despois de bater numerosas veces cos seus propios pés ante as burlonas miradas dos seus “compañeiros”, conseguiu chegar a un asento no fondo. Dado que tiña o seu fiel MP4, polo menos daría a imaxe de estar ocupada en algo e ninguén sentiría a necesidade de falarlle polo feito de ser a rapaza nova a que hai que interrogar ata a saciedade ou falarlle por compaixón, xa que sabe por experiencia que a maioría destas conversacións forzadas rematan por ser embarazosas e frustrantes.
A viaxe transcorreu sen incidentes, excepto polo feito da incomodidade que a invadiu no momento no que Daniel sen ton nin son sentou ao seu carón.
Pero en lugar dunha conversa, o que saíu de Daniel foi un enorme sorriso e o día tomou un xiro positivamente inesperado.
KremiK
luns, 8 de febreiro de 2010
O toque da alba
Da catedral campana
grave, triste e sonora,
cando ó raiar do día
o toque da alba tocas,
no espazo silencioso
soando melancólica,
as túas badaladas
non sei que espertares me recordan.
Foron algúns tan puros
coma o fulgor da aurora,
outros cal a esperanza
que o namorado soña;
e á derradeira inquedos,
mitá luz, mitá sombras,
mitá un pracer sen nome,
e mitá unha sorpresa aterradora-
Ai! que os anos correron
e pasaron auroras,
e menguaron os días,
e medraron as congoxas,
e cando agora,
o toque da alba tocas,
sinto que se desprenden
dos meus ollos bagullas silenciosas.
Que xorda e tristemente,
que pavorosa soas
no meu esperto oído´
mensaxeira da aurora,
cando ó romper o día
pausadamente tocas!
Onde van aqueles
espertares de ditas e de glorias?
Pasaron para sempre!
Mais ti, grave e sonora,
ai! ó romper o día,
coa túa voz melancólica
vés decote a lembrarnos
cada nacente aurora;
e parece que a morto
por eles e por min a un tempo dobras-
Da catedral campana,
tan grave e tan sonora
por que a tocar volviches
á alba candorosa
desque eu houben de oírte
en bagullas envolta?
Mais ben pronto..., ben pronto, os meus oídos
nin te oirán na tarde nin na aurora.
Follas Novas, libro II, Do íntimo.
grave, triste e sonora,
cando ó raiar do día
o toque da alba tocas,
no espazo silencioso
soando melancólica,
as túas badaladas
non sei que espertares me recordan.
Foron algúns tan puros
coma o fulgor da aurora,
outros cal a esperanza
que o namorado soña;
e á derradeira inquedos,
mitá luz, mitá sombras,
mitá un pracer sen nome,
e mitá unha sorpresa aterradora-
Ai! que os anos correron
e pasaron auroras,
e menguaron os días,
e medraron as congoxas,
e cando agora,
o toque da alba tocas,
sinto que se desprenden
dos meus ollos bagullas silenciosas.
Que xorda e tristemente,
que pavorosa soas
no meu esperto oído´
mensaxeira da aurora,
cando ó romper o día
pausadamente tocas!
Onde van aqueles
espertares de ditas e de glorias?
Pasaron para sempre!
Mais ti, grave e sonora,
ai! ó romper o día,
coa túa voz melancólica
vés decote a lembrarnos
cada nacente aurora;
e parece que a morto
por eles e por min a un tempo dobras-
Da catedral campana,
tan grave e tan sonora
por que a tocar volviches
á alba candorosa
desque eu houben de oírte
en bagullas envolta?
Mais ben pronto..., ben pronto, os meus oídos
nin te oirán na tarde nin na aurora.
Follas Novas, libro II, Do íntimo.
venres, 5 de febreiro de 2010
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)