Por primeira vez no ROU, dende a súa apertura no 1986, puxémonos en serio a celebrar como se debe a escandalosa chegada da primavera. Despois dun inverno de chuvias e temporais, despois dunha cadea incesante de alertas de todas as cores, a terra rebentou por todos lados nunha festa colorida e farturenta que inundou o noso obradoiro, os corredores e as aulas e non pararemos ata que este estoupido de vida chegue a todas e cada unha das dependencias do noso centro.
Estamos montando un maio, un maíño cónico e piramidal como os máis sobranceiros dos nosos montes castrexos. Para arroupar o noso maio de vexetación non tivemos que ir moi lonxe. Teis fai agromar cada nova estación unha inmumerable variedade de plantas salvaxes autóctonas e alóctonas que cobren os muros, os valados, os terreos baldíos, os entullos e mesmo as beirarrúas e os tellados do país dunha mesta capa de verdor e floriñas ventureiras: hortelán. fiuncho, edra, capuchiñas, sabugueiros, dedaleiras, cardos, pampillos, mapoulas, trebos, xeranios, margaridas, malvas, estrugas... e rosas, rosas de todas as cores. Cando o rematemos iremos arredor do maio bailar e cantar unhas coplas das que cada val ten para esta celebración pagana da vida no seu máximo esplendor.
COPLAS POPULARES
Escoiten nosos señores
o que lles imos cantar:
as copras que tran "Os maios"
floridos hastra namáis.
Estén todos moi atentos
que imos escomenzar,
deprendan o que cantamos
axúdennos ó acabar.
Cantar, cantarlle ó "maio" florido.
Cantar, cantarlle unha vez máis.
Cantar, cantarlle ó "maio" garrido.
Cantar, cantarlle así sen parar.
Maio popular
Xa chegou o "Maio"
florido e galán.
Chegou tra-lo inverno
e antes do verán.
Baixou dende o cumio
do castelo antergo.
ata o val do Eume
doce e señoreiro.
"Maio" rameiro:
bicou as campiñas
i en cada bicada
naceron floriñas.
"Maio" amarigoso
bicou as cerdeiras
e ahí tede-las froitas
máis ricas da terra.
Xa chegou o "Maio"
da nosa mariña
"Maio" namorado
do mar e da andoriña.
Chegou dende lonxe
acollédeo ben
nesta noble vila
de Galicia "edén".
Maio das Mariñas
COPLAS DE AUTOR
FIXEN UN MAIO
Oín un paxaro
chiar nun regueiro,
que andaba na auga
afiando o punteiro.
Ollei á tardiña
unha lúa grande
que viña de lonxe
prós montes de Ousande.
Andaban os ríos
falando baixiño
e cantarolaban
no son do muíño.
E chegada a noite
na cerdeira en flor
a lúa cantaba
como un rousiñol.
Era a primavera,
decateime máis,
que se vai e morre
e nunca se vai.
Collín polos montes
bugallos e xestas
e fixen un maio
pra brincar nas festas.
XA CHEGOU O MAIO
Xa chegou de lonxe,
de verde vestida,
co refaixo novo
a dona perdida.
Chea de paxaros,
de flores cheíña,
vén a primavera
muíña, muíña.
No bico do maio
van os bicos dela,
e chegan seus bicos
deica aquela estrela
A estrela lonxana
e a lúa e o sol
abrochan agora
tal como unha flor.
Asubía o vento
gaitas e pandeiros
van de mar a mar
nos ventos mareiros.
Gaitas e pandeiros
na flor do luar,
van do mar á serra
van da serra ao mar.
Dáme moitos bicos,
anda rapaciña,
que anda a primavera
muíña, muíña.
Miña muiñeira,
depenica a centos
os bicos que traen
toliños os ventos.
Achégate nena
ao pé da roseira,
que arrecenda a rosas
túa pel milagreira.
Que arrecenda a rosas
que arrecenda a sol,
quéntame as manciñas
no teu corazón.
ANTÓN TOVAR:
Arredores, 1962
O MAIO
Ahí vén o maio
de flores cuberto…
Puxéronse á porta
cantándome os nenos;
e os puchos furados
pra min extendendo,
pedíronme crocas
dos meus castiñeiros.
Pasai, rapaciños,
calados e quedos,
que o que é polo de hoxe
que darvos non teño.
Eu sonvo-lo pobre
do pobo galego:
pra min non hai maio.
pra min sempre é inverno!
Cando eu me atopare
de donos liberto
e o pan non mo quiten
trabucos e préstamos,
e como os do abade
florezan meus eidos,
chegado habrá entonces
o maio que eu quero.
Queredes castañas
dos meus castiñeiros…?
Cantádeme un maio
sen bruxas nin demos,
un maio sen segas
usuras nin preitos,
sen quintas nin portas,
nin foros nin cregos.
CURROS ENRÍQUEZ: Aires da miña terra, 1880 nesta ligazón tendes a versión musicalizada de Luís Emilio Batallán
Vídeo con imaxes históricas dos maios en Galiza
