o corpo humano 2

Montaxe realizada por Funky Donkey, Estrela e Mapoula

o corpo humano

Montaxe feita por Happi Girl 

RETRATOS ROBOT-ABSTRACTO

Nun día tan especial coma este, o once do once do dous mil once, alá polas once da mañá os pequenos remataron uns cantos retratos abstractos de robots espaciais e os resultados case igualan aos conseguidos para a confección de menús. Como ademáis da estraña configuración numérica, hoxe é o día de San Martiño, ese que lle chega a todo porquiño, estamos de festa rachada, asando enormes castañas ben acompañadas de filloas, biscoito de chocolate e galletiñas caseiras. Todo ese aporte enerxético vénnos moi ben para dar boa conta deste raudal imaxinario que acaba de eclosionar no IES Uruguai. Bo venres 11 a tod@as!

RETRATO1

Olla as túas cellas sorprendidas,
o teu nariz furioso,
eses beizos amorosos e atraentes,
as meixelas vergoñentas,
o queixo simpático e as xenerosas orellas.
Os ollos estánseche poñendo somnolentos
e no entrecello empeza a chover desilusión.
As pestanas nerviosas non paran de dubidar.
A fronte despexada tatexa.
O pelo recóllelo con alegría e frescura, quedan ao vento algúns mechóns de simpatía e amizade.
O iris escureceu de coraxe furiosa.
As pálpebras pequenas emiten sons.
O branco dos ollos énchese de medo, pánico e terror
e os dentes están acugulados de egoísmo.
Unha risa nerviosa esboza as queixadas sen pedir permiso ás meixelas magoadas.
A noca atenta prefire mostrarse alegre, alargada e moi curiosa.

RETRATO2 (EN SOÑOS)
Nos cabelos da moza esvara feliz a curiosidade. Na fronte buliga o nerviosismo porque sabe que esa noite irá cos ollos cheos de amor a un baile sen máscaras. O medo recúa nas súas pestanas. Que lle diría? Preguntábase. Volveu co queixo cheo de furia e coraxe. As cellas bailaban unha valse de tristura. Sentiu vergoña nos pés. Foi a peor noite da súa vida.

RETRATO3
Cáenlle bágoas de euforia soñada
polo nariz escorren traizoadas.
Por culpa da súa ignorancia
caen polo retrete sen misericordia.

A vergoña péchalle os beizos.
A soidade impide ser escoitado.
Carentes de cortesía, cando pechan as pálpebras
énchense de esquecemento.

A falta de coñermento do seu oído
fai que a intelixencia dea de fronte co silencio.
A culpa tena o egoísmo da carraxe detida nas meixelas.
O medo silencia a lingua.
Non sabe que dicir.

RETRATO4
El tiña ollos alegres,
cellas cheas de vergoña,
nerviosismo nos beizos
e sorpresas na boca.

El tiña euforia na fronte
e algo de egoísmo
o soño de ter unha idea
intelixencia e curiosismo.


El tiña o pelo crecho
con aros de mágoa,
un aquel de simpatía
nunca trae rabia.

O temor de ter
depresión ou odio
non ten por que
enchereche as pálpebras de noxo.

RETRATO5
Pupilas de egoísmo
fronte de noxo
queixo de ignorancia
cellas de soño
ollos de sorpresa
beizos recheos de alegría
nariz pacífico con liña simpatía
iris cheo de amor
peito confiado
lingua xenerosa
dentes curiosos
entrecello intelixente
branco do ollo medoñento
pavillón do pánico.
Se eu fose ti
non tería vergoña
sería feliz
sen depresións, sen tristura
cheo de euforia amable
para agasallar con amor
o teu corazón
dígoche
ámote
cabezón

MENÚS ESPACIAIS

 Os de 1º  da Eso puxéronse a elaborar menús mois especiais, alentados pola lectura do xenial Gianni Rodari;  os resultados foron bastante máis que especiais, ata o punto que empezaron a saír propostas 

máis ben espaciais e galácticas, demostrando unha vez máis que a linguaxe non ten fonteiras cando vai guiada pola imaxinación sen límites. Deixamos aquí constancia cuns cantos exemplos prácticos:

MENÚ 1

Restaurante: OS PRATOS SUCIOS DE CHARLI

ENTRANTES:
Aceitunas ou olivas en tinta de boli
Lapis de cores en borra de choco
Plásticosa variados con unllas en esmalte
Cartón á francesa

1º PRATO
Escarpíns á feira
Asfalto recén pintado
Ovos recheos de esterco

2ºPRATO
Neumático á prancha con ensalada de parafusos
Móbil rebozado
Espello con patacas

BEBIDAS
Aceite centrifugado
Suor atrasada
Coca-loca
Boa de froitas do país

POSTRES
Pasta de dentes de morango ou menta
Desaugues azucrados


MENÚ 2

Restaurante: RESTAURANTE RÚSTICO ESPACIAL

1º PRATO
Ensalada de sementes de cabaciña con vinagre de mercurio
Torradas de pan galáctico con chourizo de porco voador
Sopa de po de aspiradora e pescada

2ºPRATO
Fideos estelares con salsa de sabor a pés
Puré de area de praia con repolo e bólas de escarpíns cocidos
Lasaña de quiñelas caducadas e cinsas acompañada de legumes cósmicos

POSTRES
Torta de núcleo de cometa
Flan de cartón e amorodos con auga de mar lunar
Xeado de atún de Saturno, sandía triangular e auga de chuvia con espigas de madeira


MENÚ 3

Restaurante: BASCAS ESPACIAIS

ENTRANTES
Patatas pasadas de rosca, sazonadas con unllas de pés de alieníxena
Sopa de acetona e lapos
Ollos estrábicos de troita de Neptuno

PRATO SEGUINTE
Solombo de rata de sumidoiro
Cocido espacial: Orella de can de Saturno, garavanzos sen remollo de Marte e brécol de Venus con patacas en formas de meteorito
Reloxo frixido con baba de caracol de farmacia

POSTRES
Torta de satélite con forma de media lúa
Natiñas con dedos mainiños de pé esquerdo


MENÚ 5


ENTRANTES
Croquetas cubertas de botóns caídos
Omeleta de reloxos suízos
Empanadillas de mosquitos no seu sangue

POTAXE: Potaxe de algodón con plumas de edredón

1º PRATO: Salmón cuberto de unllas con cortinas frixidas
                  Bragas usadas con salsa de tomate tipo puaf!

2º PRATO: Solas de zapato vagabundo con colares á romana
                  Dentes cariados incluído crebanoces

BEBIDAS: Cóctel de colonias con pingas de chuvia

POSTRE: Pastel de pelos con caspa

Manuscritos Medievais

lecturas políglotas

1

Piratas do Caribe. Jack Sparrow de Rob Kidd. VolumeVI: Prata

Versión en portugués para ser lida á maneira brasileira.

Aquele deveria ter sido o fim da sua última grande aventura. Mas as coisas nunca eran fáceis para Jack Sparrow, o astuto capitao adolescente do poderoso Craca.

Jack estava bravo. Será que ele e a sua tripulaçao nao mereciam um pouco de descanso? Eles, definitivamente, tinham feito por merecer. Depois que um item precioso, o amuleto do Sol-com Estrelas, fora roubado da aldeia nativa de um dos marinheiros de Jack, chamado Tumem, os tripulantes do Craca foram atrás do amuleto e o recuperaram, como disseram que o fariam. No caminho, tiveram um embate com Madame Minuit, a famigerada practicante de magia negra. E derrotaram um monte de festeiros pòssuídos. E acrescentaram mais um membro à tripulaçao. Ah, sim; e, acidentalmente, transformaram toda a cidade de Nova Orleans em bronze.

2

Contos ao teléfono de Gianni Rodari. A inventar números. Versión en galego

-         Inventamos números?

-         Inventamos. Comezo eu. Case que un, case que dous, case que tres, case que catro, case que cinco, case que seis.

-         É moi pouco. Escoita estes: un remillón de billóns, un caldeiro de milleiros, unha inmensidade e un inmensidón.

-         Eu, xa que logo, invento unha táboa:

               Tres por un, Trento e Verdún

               Tres por dous, chalanas e bous

               Tres por tres, leite con cafés

               Tres por catro, todo era grato

               Tres por cinco, subir dun brinco

                Tres por seis, amarras os reis

                Tres por sete, dálle un moquete

                Tres por oito, visto e resolto

          Tres por nove, xa nada se move

          Tres por dez, volve outra vez

-         Canto custa este pastel?

-         Dous tiróns de orellas

-         Canto hai de aquí a Milán?

-         Mil quilómetros novos, un quilómetro usado e sete bombóns

-         Canto pesa unha bágoa?

-         Segundo: a bágoa dun neno mecoso pesa menos ca o vento, a dun meniño esfamiado pesa máis ca toda a Terra

-         Canto mide ese conto?

-         Demasiado

-     Entón inventemos de présa outros números para rematar a tarefa. Dígoos eu, á maneira de Modena: uni, doli, teli, catoli, catrischi, miri mirischi, un son dous.

-        E eu dígoos á maneira de Roma: unci, duci, trici, catrici calinci, meli melinci, rife e rafe fan dez.

3

Wie der Meerprinz einen Schnupfen bekam de Erika Scheuering, para ser lido en alemán e posteriormente traducido ao galego

In einem tiefen Meer liegt eine Felsenilsel. Dort wohnten vor tausend Jahren viele lustige Nixen. Den ganzen Tag planschten sie lachend im Wasser umher, spilten mit Seesternen, mit Seeigein und schrien mit den Möwen um die Wette. Sie hatten nur Unsinn im Kopf!

Eine besonders übermütige Nixe ruhte sich auf einem Stein aus. Wd sie sich die Sonne auf den Bauch scheinen lieB,  dachte sie : Wen gönnte ich denn ein biBchen ärgern ? Und schon fing sie sich einen Sonnenstrahl, glitt in die Wellen und schwamm hinunter zum Palast des Meerkönigs. Zwischen Korallen und Seeanemonen schlief in einer Muschel der Meerprinz. Lautlos schwamm die Nixe hin und kitzelte ihn mit dem Sonnenstrahl am Näschen, daB er “hatschi” niesen muBte. Wütend kam der Meerkönig aus seinem Palast: “ Bist du von allen Meergeistern verlassen? Du weiBt doch wir hier in unserem duklen Reich gelich Schnupfen bekommen, wenn uns ein Sonnenstrahl berührt! “ Und zur Strafe für ihren Übermut verwandelte er die Nixe, und vorsorglich auch gleich ihre Schwestern, in grüne Eidechsen. Und das sollten sie bleiben, bis der Prinz seinem Schnupfen los ist. Seitdem huschen viele grüne Eidechsen auf der Insel über die heiBen Steine oder rascheln im Gras.- Ich weiB zufällig, daB ein Meerprinzschnupfen tausend Jahre dauert, und die sind nächste Woche vorbei.

Nun profundo mar había unha illa de rochas. Alí vivían por miles de anos moitas belidas sereas. Pasaban o día a xogar e rir na auga, enredaban coas estrelas de mar, agochábanse dos mariñeiros e criaban coas gaivotas. Tiñan a cabeza chea de tolerías.

Unha serea especialmente desagradable relaxábase nun penedo. Mentres se deixaba acariñar polos raios de sol na barriga, pensou: a quen podería eu gastarlle unha bromiña?. E liscou nun raio de sol, traspasou as ondas e nadou ata o palacio do Reisereo. Entre corais e anémonas durmía nunha cuncha o Príncipesereo. Silenciosamente nadou a sereíña onda el e fíxolle cóxegas no nariz co raio de sol ata que –aschús!- espirrou. Encabuxado, o Reisereo saiu do palacio:

- Por todas as estrelas de mar! Estás tola? Sabes moi ben que aquí, no noso escuro reino, poñémonos a espirrar cada vez que nos toca un raio de sol!

Así que, por parvas, converteu a serea e tamén as súas irmás en verdes sapoconchos. E así quedarían ata que o Príncipesereo deixase de espirrar.

Dende aquela moitos sapoconchos foxen porriba dos penedos quentes e da herba.

Tamén sei que os Príncipesereos con catarreira espirran durante miles de anos, e esta acaba a semana que vén.

4

Pourquoi le singe ressemble à l'homme

Un conte du Mali

Au temps jadis, le singe alla voir Dieu et lui demanda à être comme l’homme, Dieu lui dit :
- Awô, mais peux-tu demeurer 100 jours enfermé dans une case ?
- Awô répondit le singe, vraiment, je le peux, je le jure !
Dieu l’enferma donc dans une case comme convenu.

Au matin du 99ème jour, le singe regarda à travers un petit trou et vit des merveilles : fleurs, mangues mûres, régimes de bananes, bleu du ciel, étendue d’eau, une lumière dorée, des branches qui se balançaient.
Alors, de toute sa force, le singe défonça la porte et dit :
- Le monde s’embellit alors que je suis en prison ! Pas question, tous ces mouvements de dehors m’invitent à la fête, j’y vais, j’y vais !!!
Il ne finit pas son monologue, et le voilà dans le grand air pour vivre libre comme tout le monde.

Voilà pourquoi il est resté à mi-chemin entre l’Homme et l’animal.


Máis contos populares africanos aquí

Nos vellos tempos, o mono foi ver a Deus e pediulle ser coma o home, Deus díxolle: 
-Awô, serías quen de estar durante cen días pechado nunha choza?
-Awò, respondeu o mono, podo tal, xúroo!
Deus pechouno nunha choza como acordaran.
Na mañá do día 99, o mono olla a través dun furadiño e viu marabillas: flores, mangos maduros, ramallos de bananas, o azul do céo, a extensión da auga, unha luz dourada, as ramas que abalaban.
Entón, con todas as súas forzas, o mono bota abaixo a porta e di:
-O mundo vólveseme máis fermoso dende a miña prisión . Non hai tema; todo este buligar de aí fóra invítame á festa. Eu marcho, marcho!
E non rematou o seu monólogo, e aí o tendes por aí fóra vivindo ceibe como todo o mundo.

Velaí por que está a medio camiño entre o Home e o animal.

todo ben?

5

Aterrizounos na clase un libriño de cando o pai dun alumno estudaba 8º de primaria no colexio público de Chans, en Bembrive. Trátase dunha pequena colección de poemas titulada Caracol de colores, do ano 1985. Pois ben, escollemos un par deles para a nosa festa lectora. Aquí están:

A GAITA GALEGA

O doce sonido

da gaita galega,

que dá alegría 

no triste da vida.

Por fóra é coiro

tamén madeira,

por dentro 

hai vida

hai notas galegas.

E segue, e segue

o doce sonido,

baixo das montañas

e tamén do abismo.

Máis grande ca o amor; 

a gaita galega,

que sae do mundo

da verde beleza.

E nunca se acaba

esta melodía,

que fai o gaiteiro

coa gaita galega.

A. PULIDO

A GAITA

Que suave tocou a gaita

aquela madrugada,

entre o silencio do bosque

facía a túa voz apagada.

Que risa a daquel paxaro

que entre as ramas axexaba,

para poder escoitar a gaita

naquela tarde xa pasada.

Que paz a que sentimos,

aquí no fondo da alma

ao escoitar a nosa querida gaita

PATRICIA LERMA

5

DIGO VIET NAM E BASTA

Digo bomba de fósforo.

Apenas digo nada.

Digo lombriga e larva

de carne podrecida.

Digo nenos de napalm,

terror de noite e selva

fedor de cidade e cloaca.

Fame, suor, aldraxe,

pugas de aceiro, antropofaxia.

Digo guerra bestial,

tremor de terra, crime, lume, lava,

estoupido, verdugo

e mortandade en masa.

Digo gas abafante.

Apenas digo nada. 
Digo ianqui invasor,
depredador de patrias.


Digo plutonio, pentágono,
esterco bursátil, palanca,
Presidente, gadoupa,
chuvia, amargura, baba.


Digo petróleo, ferro,
mineral, trampa,
lobo, caimán, polaris, cóbrega,
miseria, diplomacia.
Digo devastación que USA, usa


Apenas digo nada.
Digo Viet Nam e está dito todo
cunha soa palabra.


Para abranguer a vergonza do mundo,
digo Viet Nam e basta.


Celso Emilio Ferreiro: Viaxe ao país dos ananos, 1968