Monólogo choromiqueiro

Por que lle dan todo o que eu quero? é mellor ca min? non o entendo, din que é porque o necesita, pero eu tamén necesito. Non me queren, cren que non son unha boa filla...podería mellorar, pero para que se sei que nin se van decatar!

Síntome mal. E non é só ela que tamén o meu pai, non, principalmente el, é o que lle consente todo...Fago as cousas mal pero isto xa non é normal. É sempre así, ela fai o que quere e non pasa nada, pero se o fago eu...uf...a fin do mundo!

Suspendemos dúas as dúas e eu son un desastre, ela noon...ela tivo un lapsus. E aínda me levan ao psicólogo para que me pregunte se me quero, se saio con mozos, se son feliz.

Que vida! ah! e mercáronlle un MP4 e un móbil con memoria...aínda que era eu quen os pedira...a min déronme unha LÁMPADARADIORELOXOCOGOMELOTERMOMIX...pensándoo ben tampouco está tan mal cinco nunha...joo...quero ir a Barcelona...viaxar, sen pais! saír, sen nai! que guai...que mal, pobriña, que ma deu con tanta ilusión. Por Deus, como quere que traia iogur ao instituto? e que pretende, que traia galletas enroladas en follas de caderno? debería correxir a postura ou vaime saí chepa.

Oxalá poida controlar esta idiotez innata que me sae do corazón.

Por que sempre teño que obedecer a alguén? Gustaríame poder estar ben e libre libre libre...algún día, teño sono...que olliños tan bonitos ten.

Cambios

senta ó meu lado,
achégate tanto coma o ar
comparte a memoria gris
entra nas miñas palabras
e soña coas imaxes do xogo
dos cambios.

verdes follas do verán
viran vermellas na caída
cara á cor castaña e amarela palidecen
daquela teñen que morrer
atrapadas no desfile temporal do circo
dos cambios.

escenas dos meus anos mozos
están aínda quentes na miña mente
visións de sombras brillantes
así que un día regresei
e vin que eran vítimas das viñas
dos cambios.

o mundo dá voltas doído,
á deriva na escuridade,
abalando nun furado de néboa
unha carreira arredor das estrelas
unha viaxe a través do universo en lapas
cos cambios.

momentos máxicos escintilarán na noite
todolos meigallos do bosque marcharon
mais cando abre o día
desaparecen na rosada dourada do mencer
dos cambios.

paixóns partirán
cara unha rara melodía
igual a lumes que ás veces arrefrían
como pétalos ao vento,
somos monicreques nos fíos de prata das almas
dos cambios.

as túas bágoas caerán tremendo
agora estamos xa nalgures
apuraremos unha última cunca de viño
bicareite aínda unha vez máis
e deixareite nas beira do río ondeante
dos cambios -

así que senta ao meu lado,
achégate tanto coma o ar
comparte a memoria gris
entra nas miñas palabras
e soña coas imaxes do xogo
dos cambios

A letra orixinal está no blogue de 4º A carallocorou e tamén o clip de audio.
Se atopades defectos de tradución comentádeos para correxilos

O blogue de 4ºesoA

Déixovos un enlace ao blogue de 4ºA http://carallocorou.blogspot.com/ e a súa imaxe

tirarrollas

“Prims” antes de durmir.

“Prim”, Celia estame a falar, a luz do skype está acesa, interrompe o diálogo de Nicole e máis Edward. Deteño o vídeo? Bah, mellor non, sei de memoria o guión.
Vaia, salta outra conversa, ignóroa, estou cansa, teño sono e estánseme a pechas as pálpebras.
All you need is love, bonita canción, pero estame a romper a cabeza.
Stop, deteño a película e leo, bocexo.
Vou pechar a ventá do vídeo. Teño agora o buscador de You Tube diantes, decídome e escribo Mark Knoplfer– Wild Theme, e claro, confudo as letras e o buscador corríxeme; “Mark Knopfler – Wild Theme”, pincho no primeiro link.
Tarareo, tarareo, Tarareo durante un longo tempo.
Pouco a pouco, todo vai quedando a escuras

A ladroa de fotos antigas

Orballada na escuridade

Non houbo un só día a partir de entón non que non quedase uns minutos oíndo o ruído das pinguiñas de choiva golpear a fiestra nos fríos días de inverno.
Porque, agora, era inevitable relacionala con outra cosa que non fosen recordos.
Recordos que viaxaban pola miña mente a toda velocidade e que se repetían a cada instante e sempre durante os soños máis profundos e inquedantes.
As rúas inocentes eran golpeadas con forza pola orballada, todo estaba sumerxido na escuridade, toda a cidade e todo ó meu redor, mesmo eu.
Extendo os brazos cara onde ti estabas pero non te atopo, inténtote agarrar e pecho o puño en van. Onde estás? Desapareciches, e eu, tola de medo palpo as paredes con inseguridade, tremendo a cada instante de frío, pero aínda máis de soidade.
Ao final podo divisar luz e corro desesperadamente na súa dirección, cun nó na gorxa e o corazón dando tumbos.
ás veces, que digo, moitas veces, soño que ao chegar ti estabas alí e agarraba a túa chaqueta tirando dela cara a min, apretándote tan forte que che facía daño.
Pero ti e más eu sabemos que non foi así, non?

A ladroa de fotos antigas

Maruxa Mallo

O mércores, 25 de novembro, os alumnos de 4ºESOB fostes á exposición de pintura surrealista de Maruxa Mallo (1902-1995) coa profesora de Plástica.Da pintora di o poeta Federico García Lorca:"...os seus cadros son os que vin pintados con máis imaxinación, emoción e sensualidade" e o tamén poeta Rafael Alberti:" Ti que baixas ás cloacas onde as flores mais flores son xa uns tristes esgarros sen soños e morres polos sumidoiros que desembocan en verbenas desertas para resucitar no gume dunha pedra trabada por un fungo arrincado, dime por que as chuvias apodrecen as follas e as madeiras. Aclárame esta dúbida que teño sobre as paisaxes. Espértame."
Ben,e a vós que ideas vos suxiren? Rexistrádeas non comentarios.

Monólogo pasado por auga

Por que eu? , por que teño que baixar a miña cadela ás oito da mañá, un domingo, e chovendo coma se fose o segundo diluvio universal? ben, quizais estou a esaxerar un pouquiño, pero é que non é xusto. Por que demo ten que ser tan, pero tan cedo?
Suponse que un domingo é o día no que podes durmir ata que che dá a fame, entón levántaste. Non espertas entre lambetóns do can e frases da nai dicíndoche “rapaza, levanta dunha ves” ou “veña, que eu non podo sacala que teño que limpar a cociña”, xa claro, a cociña....
Pero é así, e agora estou aquí, en medio da chuvia, cun paraugas e cun can que parece o monstro do barro brincando por alí e por alá.
Un domingo normal...


:.:Raniña:.

tirarrollas UN

O último berro

Deron as doce no meu reloxo mentres baixaba precipitadamente as escaleiras da Praza da Quintana. Rodeábame a escuridade tinxida cunha néboa que calaba nos meus brazos espidos. Frío, brétema e un repentino arrepío nas miñas meixelas. Maldecín ter levado tacóns cando o meu sempre inestable nocello dobrou facéndome perder o equilibrio. Antes de caer unhas firmes e quentes mans agarráronme con forza evitando, coma sempre, a miña caída. Erguín a cabeza e batín cos seus ollos escuros mirándome coa comprensión e a tenrura acostumadas. Desfíxose da súa chaqueta e pasouma polos ombreiros. Toda a culpa a tiña el, empeñárase en ir a aquela manifestación en Santiago, pero non quería que os seus amigos me coñecesen. Á fin Martiño dera con el entre a multitude de galeguistas e pancartas de Eu AMO galego. Soamente por el aturei as olladas escrutadoras e de desaprobación dos rapaces que precederan a Martiño". Cavilei mentres as bágoas de frustración percorrían a miña cara contemplando a lúgubre paisaxe da autoestrada de volta a Vigo. Os Herdeiros da Crus saían a todo volume dos altofalantes. El comezou a falar lembrándome o que xa sabía, eses nove anos que nos separaban comezaban a facer acto de presenza e iso non llo podía rebater. Unha frase mal pronunciada foi a causante de todo:...iso non che preocupaba cando te metías na miña cama...O último que recordo foron berros, berros que tentaban saír máis alto ca o "Iscalle lura". Berros nos que emitiamos cousas que non sentiamos en realidade, mentres el conducía a 130qm pola autoestrada. E un último berro: a miña voz repetindo o seu nome de anxo e rogándolle que mirase para adiante.

Carlotti

O anxo dos nenos

Refire unha antiga lenda que un neno que aínda non nacera lle dixo a Deus:

_Dixéronme que vas enviarme á Terra, mais como vivirei aló ten pequeno e tan feble como son?

_Entre moitos anxos escollín un que te agarda- contestoulle Deus.

_Mais dime, aquí no céo non fago máis que cantar e sorrir e iso é a miña felicidade, poderei facelo aló?

_Eu mandarei un anxo para que cante e sorría para ti todos os días e sentiraste feliz coas súas cancións e sorrisos

_E como entenderei cando me fale se non coñezo ningunha das estrañas linguas que falan os homes?

-Un anxo che falará coas verbas máis doces e máis tenras que escoitan os humanos, el ensinarate

-Que farei cando queira falar contigo?

_Un anxo xuntará as túas manciñas e ensinarache unha ladaíña

_Escoitei que na terra hai moitos homes malos, quen me defenderá?

_Un anxo defenderate aínda que lle custe a vida

-Mais estarei sempre triste porque non te verei máis, Señor. Sen te ver sentireime moi só

_Un anxo sempre che falará de min e mostrarache o camiño para volveres á miña presenza, engadiu Deus. Nese intre unha chea de paz reinaba no céo, non se escoitaban as voces da Terra. O meniño repetiu docemente: dime o seu nome, Señor, dime o seu nome. O Señor respondeu:

mamá...