O Principiño

Versión cinematográfica do célebre conto de Saint Exupery. Hai números musicais pero están en inglés. Iso xunto con outros detalles son improvisacións que non aparecen no texto literario. 

Este vídeo si que é unha fiel enunciación da tradución do texto literario orixinal, incluída a adicatoria inicial. Os debuxos son moi fermosos e a lectura do texto en español con modulación latinoamericana fan que pague a pena velo e oílo.

Este é un libro que lemos na terceira avaliación os de 1º de ESO. É unha historia preciosa en que practicamente todos os elementos son simbólicos de actitudes humanas. Polo de agora quedaremos só co disfrute da súa lectura e libre interpretación. As ideas a que pode dar lugar son innumerables e os estudos que sobre esta historia se teñen feito tamén. Pero a nós polo de agora só nos interesa disfrutala ao máximo sen demasiados razoamentos.

Sobre o TE e o CHE

Batería de exercicios cos pronomes persoais átonos

Na barra lateral dereita deixamos un par de enlaces con webs que traballan a gramática insistindo nas zonas vermellas onde sempre cometemos os erros.  En calquera buscador aparecen moitos enlaces para poder practicar a gramática sen necesidade de fotocopias, usádeos!

Valentín Paz Andrade POEMAS

CANDO TI VOLVAS

NA MATRICIAL GALIZA, SEMPRE TÚA,

que dende a Torre de Hércules ao Miño

un facho acenderá por cada illa,

cando ti volvas polo mare;

de toxo unha fogueira en cada monte,

cando ti volvas polo mare;

dos castros na coroa unha cachela,

cando ti volvas polo mare;

unha loura candea en cada pino,

cando ti volvas polo mare;

o seu cirio de frouma os alciprestes,

cando ti volvas polo mare;

luces de ardora branca en cada mastro,

cando ti volvas polo mare;

un farol mariñeiro en cada dorna,

cando ti volvas polo mare;

veliñas á xanela en cada casa,

cando ti volvas polo mare;

e as pérolas das bágoas derramadas,

cando ti volvas polo mare;

cando ti volvas polo mare...

Galiza, 1954

CANTARELA DO CANTEIRO

Plim-plim, plim-plim, plim-plim...

Con sílaba de ferreiro

canta, canta,

os minerais sonos debullando,

plim-plim, plim-plim, plim-plim...

canta, canta o teu cincel.

...

O teu arte, canteiro,

arte maior do pico e da marreta,

qué xeolóxico verso,

na castidade crúa do perpiaño

labrará para min?

...

Plim-plim, plim-plim, plim-plim...

As voces unisílabas da pedra,

só por túa mao, canteiro,

se xuntaron

ao pentagrama máxico do mundo.

Samil (Vigo), 1959

TRIADAS DO VENTO NO MAR

Verde vento polas leiras

e vento azul polo mar,

panos da mesma bandeira.

Quen fora vento, meu mar

e sobre o teu lombo brando

puidera o corpo deitar!

Quen fora o vento poboado

de polen e de cantigas

e malvises namorados!

Quen fora o vento que rube

a refrescar as estrelas

despois de folgar coa nube!

Quen fora xinete alado

de ardor e de vidro feito

sobre das olas montado!

AS PALABRAS

Vén o ar ateigado de palabras,

cada mañá chamando aos nosos vidros,

para por a xermolar son e semente.

As palabras decote están falando

e somos nós os xordos á mensaxe

que no seo das sílabas carrexan.

Celso Emilio ....sempre

DEITADO FRENTE Ó MAR...

Lingua proletaria do meu pobo
eu fáloa porque si, porque me gusta
porque me peta e quero e dame a gana
porque me sae de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ó ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sen raíces
que ó pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
fala-la fala nai,
a fala dos avós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos da linguaxe,
remo e arado, proa e rella sempre.
Eu fáloa porque si, porque me gusta
e quero estar cos meus, coa xente que sufren longo
unha historia contada noutra lingua.
Non falo prós soberbios,
non falo prós ruíns e poderosos,
non falo prós finchados,
non falo prós estupidos,
non falo prós valeiros,
que falo prós que aguantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
prós que súan e choran
un pranto cotián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non podo arredar as miñas verbas de
tódolos que sufren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, doce mágoa das Españas,
deitada rente ó mar, ise camiño...

CELSO EMILIO FERREIRO

Concurso online linguadenamorar


Dende 1963 celebramos o día das letras galegas cada 17 de maio. Ese ano cumpríase un século da publicación do 1º libro impreso integramente en galego: Cantares gallegos, de Rosalía de Castro. Catro séculos despois de que se puxese en funcionamento unha das imprentas pioneiras na Península Ibérica.
Así pois, parece que levamos medio século de celebración do milagroso rexurdimento da nosa literatura. Este ano temos unha vontade expresa de celebrar non só a creación literaria senón a creación en xeral. Por iso no noso centro o vello concurso literario convertémolo nunha cita coa creatividade en todos os sentidos e en todo tipo de soportes.
Dende que Celso Emilio escribiu estes versos indignados en defensa do noso idioma ata os nosos días hai un longo camiño percorrido que sempre nos levará máis alá e todas as vías son nosas.

Redes- Flipar en colores (sinestesia)

Sinestesia e aura

Imaxes e traballos sobre sinestesia

Levamos uns días traballando con recursos literarios, eses grandes potenciadores da imaxinación ou como soñar espertos. E non nos limitamos a dar os seus nomes, que absurdo! Lanzámonos en picado a compoñer con eles. Xa chegaremos ao puntiño de mergullarnos na imaxinería dos poetas consagrados. Polo de agora vainos moi ben inventando nós os exemplos. Os resultados desta actividade irémolos perfilando a modiño e verquendo aquí en forma de pequenas colaxes imaxinarias de autoría colectiva. 

O fenómeno sinestésico foi acollido por parte dos pequenos con certo escepticismo. Algúns o primeiro que preguntaron é se esas persoas que ven cores nos sons ou senten texturas nas palabras estaban enfermas. Claro que non! Agardo que entre o vídeo e os enlaces poidamos dar unha resposta satisfactoria ou canto menos tranquilizadora. A ver se cun pouco de sorte conseguimos que nos comentarios aparezan algúns ruidiños coloridos ou algunhas expresións peliagudas ou algún que outro vocablo niquelado.

rachando coa pana

Sara Petapou era unha muller peculiar que gustaba de vestir diferente a todo o mundo. Ela collía o primeiro que lle viña á man no armario. Se eran dúas saias, poñíaas. Se lle viña un chuvasqueiro, aínda que fose un día de sol, poñíao toda contenta e marchaba con el posto á praia. Todos os nenos da vila agardaban que Sara saíse da casa para ver aquel cadro abstracto que mudaba a diario de cores.

 Hoxe leva un bonito colar de diamantes saíndo do seu xersei de colo alto por debaixo da camisola do pillama. Que muller máis rara! E que levará por baixo?  Pois unhas cirolas de home tapadas por unha longa saia que se suxeita ao van cun cinto de fibela dourada. Da saia saen dous escarpíns estampados con porquiños. Á dereita de cada un pódense ver botoeiras sen botóns. Nos pés leva unhas pantuflas de cor negra. Con todo, o máis rechamante son os suplementos: reloxos a moreas, brincos de diferentes modelos a modo de medallas, cachirulo de cores na cabeza atado á maneira pirata das danzadoras populares.....Leva sempre nas mans unhas luvas e un paraugas coas cores do arco da vella. Algúns din que o pano dos mocos vai gardado nun calcetín e cando se asoa volve meter alí o pano e este ponse novo do trinque.


HAPPY GIRL