Non houbo un só día a partir de entón non que non quedase uns minutos oíndo o ruído das pinguiñas de choiva golpear a fiestra nos fríos días de inverno.
Porque, agora, era inevitable relacionala con outra cosa que non fosen recordos.
Recordos que viaxaban pola miña mente a toda velocidade e que se repetían a cada instante e sempre durante os soños máis profundos e inquedantes.
As rúas inocentes eran golpeadas con forza pola orballada, todo estaba sumerxido na escuridade, toda a cidade e todo ó meu redor, mesmo eu.
Extendo os brazos cara onde ti estabas pero non te atopo, inténtote agarrar e pecho o puño en van. Onde estás? Desapareciches, e eu, tola de medo palpo as paredes con inseguridade, tremendo a cada instante de frío, pero aínda máis de soidade.
Ao final podo divisar luz e corro desesperadamente na súa dirección, cun nó na gorxa e o corazón dando tumbos.
ás veces, que digo, moitas veces, soño que ao chegar ti estabas alí e agarraba a túa chaqueta tirando dela cara a min, apretándote tan forte que che facía daño.
Pero ti e más eu sabemos que non foi así, non?
A ladroa de fotos antigas
Ningún comentario:
Publicar un comentario