venres, 5 de novembro de 2010

Acenos


A superficie prateada como un lago relucente devolvía o reflexo dos seus ollos tristes. As espirais douradas caían pola súa espalda en longas trenzas.
O que noutros tempos fora un sorriso, era agora unha media lúa.

2 comentarios:

angola dixo...

esa media lúa sorrindo que lle pasou, deu a volta?, moi boa imaxe. As trenzas en espiral molan.

gabo dixo...

pareceume unha boa composicion , e a imaxe boa.