ZOMBOMBIS

Soño




Estaba eu paseando tranquilamente con N e D.

O ceo estaba despexado e xa case era de noite.

De súpeto uns ninjas saíron do nada e comezaron a perseguinos.

Nós, corremos tanto como nos permitían as nosas pernas, pero aínda así, pisábannos os talóns.

Á nosa esquerda, vimos unha especie de restaurante, tiña pinta de ser luxoso, e entramos nel coa esperanza de despistar aqueles misteriosos homes.

Á dereita había un cuarto con moitas mesas, á esquerda dúas plantas e de fronte as escaleiras.

Fomos escaleiras abaixo, nesta planta estaban os servizos e unha pequena bodega.

A vista de que aínda non os despistaramos, rodeamos as escaleiras e volvemos subir, pero esta vez dous pisos.

Na planta superior tan só había unha gran porta.

Os ninjas acantoáronnos contra ela.

Todo parecía perdido cando, de súpeto, N tirou de nós levándonos dentro. Rapidamente bloqueamos a porta para que aqueles misteriosos homes de traxe escuro non pasasen.

Demos a volta e de repente todo se volveu gris.

Estabamos na cociña, alí dentro estaban os nosos compañeiros de instituto. Tiñan gorros de cociñeiro, cara dunha cor azul agrisada, un punto vermello nos ollos e a mirada perdida. Asustadas, abrimos a porta da cociña e saímos por patas.

-Que raro, os ninjas non están -parou a dicir D.

-Agora non e o momento -dixen eu- Así que deixa de falar e...

-Corre!-Continuou N.

Baixamos as escaleiras rapidamente e liscamos daquel restaurante.

Os nosos compañeiros, cociñeiros, zombis ou o que deus queira que fosen perseguíannos a toda presa pola rúa adiante.

D e eu puxémonos lombo contra lombo para que non nos atacasen por detrás, e seguimos correndo.

De súpeto D botou un chío,os zombis compañeiros cociñeiros alcanzáranos e tíñana agarrada. Eu intentei tirar dela pero era demasiado tarde, xa se estaba convertendo.

-Corre! -Berrou D- Lisca antes de que me converta!

Eu fíxenlle caso e seguín correndo xunto a Noa.

Entramos nun restaurante, que por certo, era moito máis pobre que o anterior.

Para a nosa sorpresa, os clientes tamén eran zombis.

Fomos para a esquina dos servizos e os zombis rodeáronnos.

Xa non tiñamos escapatoria.

Os zombis colléronnos e comezaron a converternos.

De súpeto escoitei unha voz que dicía o meu nome.

Resulta que era o meu pai, que, a continuación, dixo:

-Veña, érguete que vas chegar tarde.

Fin
POR: LISS28




A DOBRE CARA DA PROFE




Estaba eu no colexio, na clase de 6ºB

cando a profe estaba explicando a lección

de lingua galega. Entón a profe foi facer

fotocopias e coma se fose un cambio de clase

todos nos revolucionamos.De repente

chegou Luz a clase e comezou a gritar

cun ruxido de león, e todos nos asustamos ao

escoitar un ruxido coma de león.

Logo do susto Luz comezou a explicar

e o meu compañeiro Miguel

fíxolle a burla á profesora

e Luz incriblemente comezou sacar

escuma pola boca e colleu a Miguel

e levouno a un lugar que eu supoño que era

a sala dos castigados.

Cada vez que un dos meus compañeiros falaba ou molestaba

íaos collendo un a un e  metíaos nesa sala tan misteriosa

e  íaos metendo un a un ata que quedei só coa

profesora e pensaba o peor,nun momento soou

a campá e deixoume saír pero eu tiña medo.

Logo non ía quedar cos brazos en cruz

é máis, fun falar coa directora ao

despacho e estaban todos os profes menos

Luz atrapados no despacho. Logo fun á

sala misteriosa e Luz estaba aí e

os meus compañeiros tamén pero

atrapados . Luz de súpeto transformouse nun monstruo e

directamente deume un bocado, todos acabamos liberados

aínda que eu da peor maneira posible que non  vou  contar

un final de infarto e,aí estaba eu as 8:30 na cama da miña

casa.

POR: CELTIÑA