Ofértanse personaxes

O conto

Esta era unha nena chamada Carapucha, que tiña un irmán chamado Porquiño, aínda que lle soían chamar “Porqui” ou “Gordi”. A súa irmá inventou o de “Gordi” por fastidialo. Tiveron que levar á súa avoa uns agasallos para facerlle a pelota; e así a avoa daríalles videoxogos e cousas que a ela xa non lle gustaban (é que esta avoa, ten moita marcha; xoga a Resident Evil, é adestradora dun equipo de baloncesto, fai windsurf, ten cinto negro de kárate... e moitas cousas máis). Cando Carapucha e Porqui ían cara a casa da súa avoiña, encontraron  unha señora maior.

-  Onde ides, pequenos? - Di a vella.

- E a ti que che interesa, vella? - Bérralle a nena.

- Carapucha, eses modais ! - Di o seu irmán.

- Cres que che vou facer caso, vella? - Volve berrar.

- Emm.... caso de que? - Di a vella, confusa.

- Seguro que es a típica bruxa dos contos (sinala a cesta que está tapada cun pano) e de seguro que nesa cesta hai algún froito envelenado, nós  aceptarémolo,  comerémolo e morreremos.

- Pero que dis, nena? - Pregunta a vella, aínda máis confusa.

Carapucha agarra o brazo de Porqui e lévao correndo ata alonxarse da vella.

E a vella, dí:

- A xente nova  de hoxe en día, que maleducados e desobedientes! Ai que ver, carallo!

Mentres seguían correndo e correndo, Porqui empezou a cantar unha canción, algo como:

- Sóame o aire polo nariz!

- Pero ti, cada día estás máis tolo.

- Eu, tolo?

- Sí, tolo.

- Que va!, eu non son tolo, eu chámome Tontolava.

- E vives na rúa estupidez número bobo.

- Non vale, ti xa o sabías, porque es a miña irmá.

- Ja, ja. Si que es tolo!.

- Que non son tolo, son Tontolava.

- O que ti digas.

Seguiron correndo ata atoparse cunha casiña pequena.

E di Carapucha petando na porta.

- Hai alguén aí?

- Si, eu! - Dí o seu irmán.

- Cala a boca!

E de repente, ábrese unha pequena fiestra que hai na porta e aparece o rostro dun señor maior.

- Quen es? - Dí o vello.

- Eu son Tontolava – Di Porqui.

- Cala! Non lle fagas caso, non sei que lle pasa. Eu son Carapucha.

- Creo que sei o que lle pasa. Pasade, por favor. - Di o vello.

Ao abrir a porta, descobren que o vello non era un vello, senón sete pequenos vellos... ou máis ben, ananos.

- Eu chámome Sabiondo e non Sabio. - Di un dos vellos.

- Eu chámome Carapucha e este é o meu irmán Porqui.

- Eu son Tontolava, aprende!

Os vellos soltan un pequeno sorriso.

- Ben, o que che quería decir era que o irmán tal vez comeu algún fruto da árbore das maldicións.

- Que eu saiba, non.

- Entón non lle pasa nada, o que lle pasa é que tomou moito viño tinto ou cervexa estrela e caeu borracho.

- Non digas parvadas.

- Eh! O que di o meu amigo non son parvadas. - Di Porqui.

- Non, claro, o que di parvadas es ti. - Dí en baixiño Carapucha.

- Xa sei o que lle pasa, seguro que comeu o fruto e ti non o viches.

- Por iso, cando discutía coa vella, el estaba calado.

- Ajá! - Afirma o vello. Carapucha, teño un pouco de xarope contra o que lle pasa ao teu irmán.

O vello dalle un xarope visguento ao neno e este cura.

- Que pasou? - Pregunta Porqui.

- Nada, agora imos á casa da avoa.

Cando chegaron á casa da avoa, petarón á porta.

- Avoíña, somos Carapucha e Porqui.

- Ah! Pasade.

Entran e ven a avoa , e despois escoitan golpes no armario.

- Qué hai no armario? - Pregunta Porqui.

- Nada... - Dí a avoa con aire sospeitoso.

Abren a porta do armario e ven un lobo grande e feroz.

- Avoa, non abras este armario ata que chegue o leñador. - Aconséllalle Carapucha.

- E quen che dí que vai vir un leñador? - Pregunta a avoa.

- Estamos dentro dun conto, queres que te despidan? - Di Porqui.

- Non, non, sigamos. - Responde a avoa.

- Quen atou o lobo?, espera... Xa sei quen foi. - Di Carapucha.

- Je, je. - Ri a avoa.

- Fuches ti cunha chave de kárate, verdade? - Pregunta Carapucha.

- Si, fun eu, muajajaja... - Responde a avoa.

- Paréceme ben, agora dame os xoguetes.

- Xa os dei todos, e o novo xogo que merquei para a Play-Station 5 que creei eu, non volo vou  dar.

- Entón sufrimos todo iso para nada? - Pregunta a nena.

- Creo que si, e tamén o pasamos mal. - Di Porqui.

- Todo foi moi... IMPRESIONANTE! - Berra a nena.

E todos comezaron a rir como estúpidos ata que rematou o conto.

FIN

Feito por: GOMINOLAH