A ROMANIZACIÓN
Un Celta, despois de viaxar no tempo cara o futuro e de ser sometido a unha longuísima entrevista por un xornalista sabeotodo, volve cara a súa época, hai miles de anos, grazas a un feitizo que lle fixera o druída do poboado. Ao chegar encontrouse co seu mellor amigo que lle preguntou que tal fora a súa viaxe no futuro da nosa terra:
- Que tal o pasaches na túa viaxe?
- Non moi ben. Vin todo o que mellorara o mundo, as novas culturas, todo era moi bonito. Pero... non entendín nada do que me dixeron.
- Podesme contar a túa viaxe. Quero saber como foi!
- Está ben... Como xa sabes pedin un conxuro que me permitise viaxar no tempo.
- Si, iso xa o sei, pero que máis pasou?.
- Primeiro viaxei pola época castrexa (a nosa época) dende que comezou ata que finalizou.
- Finalizou? Poderíasme dicir como finalizou?
- Pois claro. Chegaron unhas persoas moi raras que falaban outro idioma e que se facían chamar romanos. Levoulles máis de cen anos conquistarnos.
- (O amigo do Celta queda en silencio cos ollos abertos de par en par).
- Na miña viaxe tamén descubrín que a Terra é redonda e a xente navegou ata o noso paraíso, onde atoparon outra masa de terra flotante á que chamaron América.
- De verdade?
- Sí. Pero o máis sorprendente de todo foi cando cheguei ao século XXI , un entrevistador preguntoume cousas que non entendín nun idioma parecido ao que falaban eses “romanos”.
- E como che foi, amigo?
- Aburrínme esa hora e media máis que en toda a miña vida.
- E que fixeches?
- Asentir, asentín todo o tempo. Ben, non todo; unha vez rematou de falar, mirou para min como dicindo: “responde, responde, que espero una resposta” entón comecei a falar, pero enseguida me cortou. Penso que quería que parase de falar. A xente é moi rara.
- E, sen contar iso, asentiches todo o tempo?
- Poderíase dicir que si. Ás veces ríame de min mesmo por asentir se non entendía o que dicía. Unha vez deume un arrepío, tremín e, él, quedou mirando para min. E unha vez farteime de tanto asentir e neguei. Asentín sobre unhas 44 veces. Pero, eso si, cando o entrevistador non miraba, eu boquexaba. Cando rematou, levanteime e botei a correr, non quería saber nada máis.
- (O amigo celta asentiu)
- E sabes cara onde vai ser a miña próxima “viaxe no tempo”?
- Cara onde vas ir ti esta vez?
- Cara o pasado, que seguro que é máis divertido. Queres vir?
- Si, si por favor.
- Pois mañá iremos ver o druída.
- Porque, hoxe que vas facer?
- Vou durmir, que estou esgotado.
Idea narrativa de NSB
fotograma do documental A terra sen humanos
Ningún comentario:
Publicar un comentario