O último berro

Deron as doce no meu reloxo mentres baixaba precipitadamente as escaleiras da Praza da Quintana. Rodeábame a escuridade tinxida cunha néboa que calaba nos meus brazos espidos. Frío, brétema e un repentino arrepío nas miñas meixelas. Maldecín ter levado tacóns cando o meu sempre inestable nocello dobrou facéndome perder o equilibrio. Antes de caer unhas firmes e quentes mans agarráronme con forza evitando, coma sempre, a miña caída. Erguín a cabeza e batín cos seus ollos escuros mirándome coa comprensión e a tenrura acostumadas. Desfíxose da súa chaqueta e pasouma polos ombreiros. Toda a culpa a tiña el, empeñárase en ir a aquela manifestación en Santiago, pero non quería que os seus amigos me coñecesen. Á fin Martiño dera con el entre a multitude de galeguistas e pancartas de Eu AMO galego. Soamente por el aturei as olladas escrutadoras e de desaprobación dos rapaces que precederan a Martiño". Cavilei mentres as bágoas de frustración percorrían a miña cara contemplando a lúgubre paisaxe da autoestrada de volta a Vigo. Os Herdeiros da Crus saían a todo volume dos altofalantes. El comezou a falar lembrándome o que xa sabía, eses nove anos que nos separaban comezaban a facer acto de presenza e iso non llo podía rebater. Unha frase mal pronunciada foi a causante de todo:...iso non che preocupaba cando te metías na miña cama...O último que recordo foron berros, berros que tentaban saír máis alto ca o "Iscalle lura". Berros nos que emitiamos cousas que non sentiamos en realidade, mentres el conducía a 130qm pola autoestrada. E un último berro: a miña voz repetindo o seu nome de anxo e rogándolle que mirase para adiante.

Carlotti