1
Piratas do Caribe. Jack Sparrow de Rob Kidd. VolumeVI: Prata
Versión en portugués para ser lida á maneira brasileira.
Aquele deveria ter sido o fim da sua última grande aventura. Mas as coisas nunca eran fáceis para Jack Sparrow, o astuto capitao adolescente do poderoso Craca.
Jack estava bravo. Será que ele e a sua tripulaçao nao mereciam um pouco de descanso? Eles, definitivamente, tinham feito por merecer. Depois que um item precioso, o amuleto do Sol-com Estrelas, fora roubado da aldeia nativa de um dos marinheiros de Jack, chamado Tumem, os tripulantes do Craca foram atrás do amuleto e o recuperaram, como disseram que o fariam. No caminho, tiveram um embate com Madame Minuit, a famigerada practicante de magia negra. E derrotaram um monte de festeiros pòssuídos. E acrescentaram mais um membro à tripulaçao. Ah, sim; e, acidentalmente, transformaram toda a cidade de Nova Orleans em bronze.
2
Contos ao teléfono de Gianni Rodari. A inventar números. Versión en galego
- Inventamos números?
- Inventamos. Comezo eu. Case que un, case que dous, case que tres, case que catro, case que cinco, case que seis.
- É moi pouco. Escoita estes: un remillón de billóns, un caldeiro de milleiros, unha inmensidade e un inmensidón.
- Eu, xa que logo, invento unha táboa:
Tres por un, Trento e Verdún
Tres por dous, chalanas e bous
Tres por tres, leite con cafés
Tres por catro, todo era grato
Tres por cinco, subir dun brinco
Tres por seis, amarras os reis
Tres por sete, dálle un moquete
Tres por oito, visto e resolto
Tres por nove, xa nada se move
Tres por dez, volve outra vez
- Canto custa este pastel?
- Dous tiróns de orellas
- Canto hai de aquí a Milán?
- Mil quilómetros novos, un quilómetro usado e sete bombóns
- Canto pesa unha bágoa?
- Segundo: a bágoa dun neno mecoso pesa menos ca o vento, a dun meniño esfamiado pesa máis ca toda a Terra
- Canto mide ese conto?
- Demasiado
- Entón inventemos de présa outros números para rematar a tarefa. Dígoos eu, á maneira de Modena: uni, doli, teli, catoli, catrischi, miri mirischi, un son dous.
- E eu dígoos á maneira de Roma: unci, duci, trici, catrici calinci, meli melinci, rife e rafe fan dez.
3
Wie der Meerprinz einen Schnupfen bekam de Erika Scheuering, para ser lido en alemán e posteriormente traducido ao galego
In einem tiefen Meer liegt eine Felsenilsel. Dort wohnten vor tausend Jahren viele lustige Nixen. Den ganzen Tag planschten sie lachend im Wasser umher, spilten mit Seesternen, mit Seeigein und schrien mit den Möwen um die Wette. Sie hatten nur Unsinn im Kopf!
Eine besonders übermütige Nixe ruhte sich auf einem Stein aus. Wd sie sich die Sonne auf den Bauch scheinen lieB, dachte sie : Wen gönnte ich denn ein biBchen ärgern ? Und schon fing sie sich einen Sonnenstrahl, glitt in die Wellen und schwamm hinunter zum Palast des Meerkönigs. Zwischen Korallen und Seeanemonen schlief in einer Muschel der Meerprinz. Lautlos schwamm die Nixe hin und kitzelte ihn mit dem Sonnenstrahl am Näschen, daB er “hatschi” niesen muBte. Wütend kam der Meerkönig aus seinem Palast: “ Bist du von allen Meergeistern verlassen? Du weiBt doch wir hier in unserem duklen Reich gelich Schnupfen bekommen, wenn uns ein Sonnenstrahl berührt! “ Und zur Strafe für ihren Übermut verwandelte er die Nixe, und vorsorglich auch gleich ihre Schwestern, in grüne Eidechsen. Und das sollten sie bleiben, bis der Prinz seinem Schnupfen los ist. Seitdem huschen viele grüne Eidechsen auf der Insel über die heiBen Steine oder rascheln im Gras.- Ich weiB zufällig, daB ein Meerprinzschnupfen tausend Jahre dauert, und die sind nächste Woche vorbei.
Nun profundo mar había unha illa de rochas. Alí vivían por miles de anos moitas belidas sereas. Pasaban o día a xogar e rir na auga, enredaban coas estrelas de mar, agochábanse dos mariñeiros e criaban coas gaivotas. Tiñan a cabeza chea de tolerías.
Unha serea especialmente desagradable relaxábase nun penedo. Mentres se deixaba acariñar polos raios de sol na barriga, pensou: a quen podería eu gastarlle unha bromiña?. E liscou nun raio de sol, traspasou as ondas e nadou ata o palacio do Reisereo. Entre corais e anémonas durmía nunha cuncha o Príncipesereo. Silenciosamente nadou a sereíña onda el e fíxolle cóxegas no nariz co raio de sol ata que –aschús!- espirrou. Encabuxado, o Reisereo saiu do palacio:
- Por todas as estrelas de mar! Estás tola? Sabes moi ben que aquí, no noso escuro reino, poñémonos a espirrar cada vez que nos toca un raio de sol!
Así que, por parvas, converteu a serea e tamén as súas irmás en verdes sapoconchos. E así quedarían ata que o Príncipesereo deixase de espirrar.
Dende aquela moitos sapoconchos foxen porriba dos penedos quentes e da herba.
Tamén sei que os Príncipesereos con catarreira espirran durante miles de anos, e esta acaba a semana que vén.
4
Pourquoi le singe ressemble à l'homme
Un conte du Mali
Au temps jadis, le singe alla voir Dieu et lui demanda à être comme l’homme, Dieu lui dit :
- Awô, mais peux-tu demeurer 100 jours enfermé dans une case ?
- Awô répondit le singe, vraiment, je le peux, je le jure !
Dieu l’enferma donc dans une case comme convenu.
- Awô, mais peux-tu demeurer 100 jours enfermé dans une case ?
- Awô répondit le singe, vraiment, je le peux, je le jure !
Dieu l’enferma donc dans une case comme convenu.
Au matin du 99ème jour, le singe regarda à travers un petit trou et vit des merveilles : fleurs, mangues mûres, régimes de bananes, bleu du ciel, étendue d’eau, une lumière dorée, des branches qui se balançaient.
Alors, de toute sa force, le singe défonça la porte et dit :
- Le monde s’embellit alors que je suis en prison ! Pas question, tous ces mouvements de dehors m’invitent à la fête, j’y vais, j’y vais !!!
Il ne finit pas son monologue, et le voilà dans le grand air pour vivre libre comme tout le monde.
Alors, de toute sa force, le singe défonça la porte et dit :
- Le monde s’embellit alors que je suis en prison ! Pas question, tous ces mouvements de dehors m’invitent à la fête, j’y vais, j’y vais !!!
Il ne finit pas son monologue, et le voilà dans le grand air pour vivre libre comme tout le monde.
Voilà pourquoi il est resté à mi-chemin entre l’Homme et l’animal.
Máis contos populares africanos aquí
Máis contos populares africanos aquí
Nos vellos tempos, o mono foi ver a Deus e pediulle ser coma o home, Deus díxolle:
-Awô, serías quen de estar durante cen días pechado nunha choza?
-Awò, respondeu o mono, podo tal, xúroo!
Deus pechouno nunha choza como acordaran.
Na mañá do día 99, o mono olla a través dun furadiño e viu marabillas: flores, mangos maduros, ramallos de bananas, o azul do céo, a extensión da auga, unha luz dourada, as ramas que abalaban.
Entón, con todas as súas forzas, o mono bota abaixo a porta e di:
-O mundo vólveseme máis fermoso dende a miña prisión . Non hai tema; todo este buligar de aí fóra invítame á festa. Eu marcho, marcho!
E non rematou o seu monólogo, e aí o tendes por aí fóra vivindo ceibe como todo o mundo.
Velaí por que está a medio camiño entre o Home e o animal.
-Awô, serías quen de estar durante cen días pechado nunha choza?
-Awò, respondeu o mono, podo tal, xúroo!
Deus pechouno nunha choza como acordaran.
Na mañá do día 99, o mono olla a través dun furadiño e viu marabillas: flores, mangos maduros, ramallos de bananas, o azul do céo, a extensión da auga, unha luz dourada, as ramas que abalaban.
Entón, con todas as súas forzas, o mono bota abaixo a porta e di:
-O mundo vólveseme máis fermoso dende a miña prisión . Non hai tema; todo este buligar de aí fóra invítame á festa. Eu marcho, marcho!
E non rematou o seu monólogo, e aí o tendes por aí fóra vivindo ceibe como todo o mundo.
Velaí por que está a medio camiño entre o Home e o animal.
 |
| todo ben? |
5
Aterrizounos na clase un libriño de cando o pai dun alumno estudaba 8º de primaria no colexio público de Chans, en Bembrive. Trátase dunha pequena colección de poemas titulada Caracol de colores, do ano 1985. Pois ben, escollemos un par deles para a nosa festa lectora. Aquí están:
A GAITA GALEGA
O doce sonido
da gaita galega,
que dá alegría
no triste da vida.
Por fóra é coiro
tamén madeira,
por dentro
hai vida
hai notas galegas.
E segue, e segue
o doce sonido,
baixo das montañas
e tamén do abismo.
Máis grande ca o amor;
a gaita galega,
que sae do mundo
da verde beleza.
E nunca se acaba
esta melodía,
que fai o gaiteiro
coa gaita galega.
A. PULIDO
A GAITA
Que suave tocou a gaita
aquela madrugada,
entre o silencio do bosque
facía a túa voz apagada.
Que risa a daquel paxaro
que entre as ramas axexaba,
para poder escoitar a gaita
naquela tarde xa pasada.
Que paz a que sentimos,
aquí no fondo da alma
ao escoitar a nosa querida gaita
PATRICIA LERMA
5
DIGO VIET NAM E BASTA
Digo bomba de fósforo.
Apenas digo nada.
Digo lombriga e larva
de carne podrecida.
Digo nenos de napalm,
terror de noite e selva
fedor de cidade e cloaca.
Fame, suor, aldraxe,
pugas de aceiro, antropofaxia.
Digo guerra bestial,
tremor de terra, crime, lume, lava,
estoupido, verdugo
e mortandade en masa.
Digo gas abafante.
Apenas digo nada.
Digo ianqui invasor,
depredador de patrias.
Digo plutonio, pentágono,
esterco bursátil, palanca,
Presidente, gadoupa,
chuvia, amargura, baba.
Digo petróleo, ferro,
mineral, trampa,
lobo, caimán, polaris, cóbrega,
miseria, diplomacia.
Digo devastación que USA, usa
Apenas digo nada.
Digo Viet Nam e está dito todo
cunha soa palabra.
Para abranguer a vergonza do mundo,
digo Viet Nam e basta.
Celso Emilio Ferreiro: Viaxe ao país dos ananos, 1968
Digo ianqui invasor,
depredador de patrias.
Digo plutonio, pentágono,
esterco bursátil, palanca,
Presidente, gadoupa,
chuvia, amargura, baba.
Digo petróleo, ferro,
mineral, trampa,
lobo, caimán, polaris, cóbrega,
miseria, diplomacia.
Digo devastación que USA, usa
Apenas digo nada.
Digo Viet Nam e está dito todo
cunha soa palabra.
Para abranguer a vergonza do mundo,
digo Viet Nam e basta.
Celso Emilio Ferreiro: Viaxe ao país dos ananos, 1968
Ningún comentario:
Publicar un comentario